എന്‍റെ പെണ്‍കൂട്ടുകാരി 

             കര്‍ത്താവെ ഇവളെ ഞാന്‍ സ്വീകരിക്കുന്നത് ജഡികമായ അഭിലാഷത്താലല്ല, നിഷ്കളങ്കമായ പ്രേമത്താലാണ്.അങ്ങയുടെ കാരുണ്യം എനിക്കുണ്ടാകേണമേ.ഇവളോടോത് വാര്‍ദ്ധക്യത്തിലെത്തുന്നതിനു അവിടന്ന് അനുഗ്രഹിച്ചാലും.അവള്‍ ആമേന്‍ എന്ന് ഏറ്റു പറഞ്ഞു-തോബിത്‌ 8,7

             പാതി തിമിരം ബാധിച്ച കണ്ണുകള്‍ ആ വാചകങ്ങള്‍ വീണ്ടും വായിച്ചു.ഏറെക്കാലത്തെ ഇടവേളക്കു ശേഷം ആ വഴികളിലൂടെ നടന്നു.ജയപരാജയങ്ങള്‍ സമ്മാനിച്ച ആ നാട്ടുവഴികളിലൂടെ,ഒരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു ആ നാട്ടുപാതകള്‍ ,അയാളും....

              പ്രണയാതുരമായ ആ കാലത്തിന്‍റെ ബാക്കിപത്രമെന്നോണം വയസന്‍ ആല്‍മരം അവിടെ അങ്ങനെതന്നെ നില്‍ക്കുന്നു.പ്രണയജിഹ്വകള്‍ കേട്ട് തഴമ്പിച്ച ചെവിയുമായി. സ്വപ്‌നങ്ങള്‍,ആശകള്‍,പ്രതീക്ഷകള്‍ ..........അങ്ങനെ എത്രയെത്ര വാക്കുകള്‍.പാതി വിരിഞ്ഞു കരിഞ്ഞു പോയ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍,ഭാവിയുടെ വിശ്വാസപ്രമാണങ്ങള്‍.ഒന്നും വെറുതെയായിരുന്നെന്ന് ഇപ്പോള്‍ തോന്നുന്നില്ല.എന്തൊക്കെയോ നേടി ഈ നാളുകളത്രയും,ഒരു പരാജിതനല്ല താനെന്ന ബോധം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നു.ആദ്യ പ്രണയമെന്ന സങ്കല്പ്പമൊഴിച്ചാല്‍.അത് മാത്രം അവസാനിക്കേണ്ടതായിരുന്നു തുടക്കം മുതലേ ....പക്ഷെ അന്നൊന്നും മനസ് വന്നില്ല,ഒടുക്കം അതും സംഭവിച്ചു.മാറ്റത്തിന്‍റെ കല്ലറകളില്‍ പ്രണയവും നിത്യ ശയ്യയിലേക്ക് നീങ്ങി.

                സ്വപ്നങ്ങളില്‍ വിശ്വസിച്ച ബാല്യം,അത് നേടിയെടുക്കാന്‍ പ്രയത്നിച്ച യൗവനം,ഇതിനിടയില്‍ കൗമാരത്തിനെവിടെയോ നഷ്ടകാലം.ഇന്നിപ്പോള്‍ വാര്‍ദ്ധക്യത്തില്‍ എല്ലാം തികഞ്ഞെന്ന വിശ്വാസത്തില്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടതിനെ സൗകര്യപൂര്‍വ്വം മറക്കുന്നു.

                 കഥയുടെ അവസാനം ഇങ്ങനെ,ആല്‍മരത്തിന്‍റെ മേലേകൊമ്പില്‍ നിന്നൊരു പഴുത്തില ഞെട്ടറ്റു വീഴുന്നു.എല്ലാ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും പൂര്‍ത്തീകരണം.തുറന്ന ബൈബിള്‍ അടഞ്ഞു.